مکارم شیرازی از زمره روحانیونی است که کم‌تر شک و شبهه‌ای در فساد اقتصادی و دست‌داشتن در تجارت‌های دولتی درباره‌اش راه دارد. همگان از کسب‌وکار و اشتغال او به تجارت نیشکر در ایران اطلاع دارند و البته پس از آن‌که این شایعات راه خود را به مجلس شورای اسلامی هم باز کرد، دفتر این مرجع تکذیبیه صادر کرد و منکر این شد که در تجارت نیشکر دست داشته است، یا چنانکه محمود صادقی نماینده مجلس مدعی شده بود، هیچ بدهی هنگفتی به بانک سرمایه بر عهده او نیست که بازپرداخت نشده باشد. این بیانیه همچنین نماینده مذکور را تهدید کرده بود که در صورت عدم عذرخواهی تحت تعقیب قضایی قرار خواهد گرفت.

در انقلاب ۵۷، الگوی مقدسی از اسلام و حکومتِ مبتنی بر آن ارائه شد که قرار بود جامعه‌ای را بسازد که انسانیت و اخلاق در کنار برابری و عدالت، بهشتی زمینی بسازد که رهبرش می‌گفت: «علاوه بر اینکه زندگی مادی شما را می‌خواهیم مرفه باشد، زندگی معنوی شما را هم می‌خواهیم مرفه باشد؛ دلخوش نباشید که مسکن فقط می‌سازیم، آب و برق را مجانی‌ می‌کنیم، اتوبوس را مجانی‌ می‌کنیم؛ دلخوش به این مقدار نباشید. معنویات شما را، روحیات شما را، عظمت می‌دهیم، شما را به مقام انسانیت می‌رسانیم». اما آن‌چه در واقعیت رخ داد، چنان فاجعه‌ای بود که تنها در دهه اول پس از انقلاب هزاران هزار ایرانی پس از تحمل رنجی ورای توصیف، به قتل رسیدند.

نقش برخی از این تلویزیون های تکفیری ماهواره‌ای بلافاصله بعد از هر بمب‌گذاری و یا کشتار برجسته می شود و دستگاه تبلیغاتی آنها بطرز هوشمندانه ای فعال می‌‌شود تا به نوعی (مستقیم یا غیر مسنقیم) کشتار را توجیه کنند. به عنوان مثال بسیاری از علمای اهل‌سنت استان بارها گروه‌های تکفیری و بمب‌گذاری و کشتار در استان را شدیدا محکوم کرده‌اند. از جمله مولانا عبدالحمید همواره و بدون استثناء این گونه حملات را به مثابه حملات تروریستی و ضدانسانی و ضد شرعی محکوم کرده است. اما بعد از محکوم نمودن صریح و شفاف کشتارها توسط علمای برجسته اهل سنت بلوچ, از جمله مولانا عبدالحمید, این تلویزیون ها مدعی می شوند که نهادهای امنیتی و اطلاعاتی استان همه علما را مجبور کرده اند.

بنابراین روشن می شود که فساد علمی و نادیده گرفتن شایسته سالاری و توجه به موازین و ارزش های آکادمیک در ساختار قدرت جمهوری اسلامی ریشه دارتر از آن است که امکان اصلاح یا مهار داشته باشد. در طول چهار دهه حیات نظام در مقاطع مختلف افرادی به ناحق بورسیه دریافت کرده و بر کرسی های تدریس و مدیریت بر دانشگاه ها تکیه زده اند که این اتفاق معمولا در پوشش تقدم تعهد بر تخصص و ضرورت “وجود دانشگاه اسلامی” توجیه شده است.

با پیروزی حسن روحانی در انتخابات ۹۲، اصلاح‌طلبان پنداشتند که به جایگاه درست خویش در سپهر سیاسی ایران بازگشته‌اند و اگر بتوانند مردم را از طریق همین تونل با خود همراه کنند، هم از مواهب قدرت بهره‌مند می‌شوند و هم دل هواداران را گرم نگه می‌دارند. این توهم تا اندکی پس از انتخابات ۹۶ نیز ادامه داشت غافل از آنکه اگر شکست‌ها، دروغ‌ها و فرصت‌سوزی‌های دولت خاتمی و مجلس ششم به نام خفقان از سوی حکومت و ولایت توجیه می‌شد، استفاده دوباره از این استدلال پوسیده و نخ‌نما، فنری بود که تا حد نهایت کشیده بودند