همچنین وقتی صدا و سیمای جمهوری اسلامی در جایگاه قوه قضاییه است و در یافتن مجرم متبحر است، چطور نتوانستند هیچ شواهدی دال بر اینکه محمد ثلاث راننده اتوبوس بوده است را پیدا و برملا کنند؟ قینا تمامی این سوالات بی جواب می ماند! چون مردم خوب میدانند، آنکه در سال ۸۸ با ماشین از روی مردم رد شده، و مردم را به گلوله بسته است نیروهای امنیتی بوده اند! موضوع به اینجا ختم نمی شود، و اجرای این سناریو طبق معمول تمامی سناریوهای دولتی، به دست اصلاحطلبان ختم می شود! جمعی از اصلاحطلبان داخل و خارج، قبل از دادگاه و اعلام نتیجه، در توییتر خود از صفت “دراویش داعشی” برای شرح وقایع استفاده کردند!

ازاین‌رو تا زمانی که خطر جنگ جدی نشده است و نمی توان در چارچوبی حداقلی  گمانه زنی قابل اتکایی داشت، نباید اسیر پروپاگانداها و فضاسازی ها و برخورد های احساسی و جوگیرانه شد. بلکه با مسئولیت شناسی و از همه مهمتر در نظر داشتن تجارب تاریخی نباید اجازه داد ذهنیت و قوای تشخیص جامعه دچار خطا شده و مشکلات اصلی را نبیند و دچار آرامش کاذب ناشی از عدم تحقق نگرانی های موهوم شود.  خطر اصلی در شرایط کنونی استمرار جمهوری اسلامی و حداقل ساختار قدرت کنونی است. تغییرات سیاسی موقعی سودمند و مفید است که متکی به مبارزات مردم ایران و نقش آفرینی نیروهای معترض داخلی و حمایت ایرانیان برون مرزی باشد.

دومین تفاوت عمده بین ۸۸ و ۹۶ رخنه ایده اعتبارزدایی از خیابان در بخشی از بدنه ۸۸ است. این ایده که حامل اصلی آن اصلاح‌طلبان هستند در تلاش است تا خیابان را بستری ناامن برای پیگیری خواسته‌های مردمی معرفی کند که «انسان عاقل و دوراندیش» از آن دوری جسته و صندوق رای را به‌عنوان تنها مسیر تغییر برمی‌گزیند. اصلاح‌طلبان از خیابان وحشت دارند مگر آنکه مطمئن باشند که کنترل کامل آن را در دست دارند. آنها آشکارا از مشارکت در اعتراضات خیابانی ۸۸ پشیمان‌اند و در مقابل مردم معترض در ۹۶ ایستادند. استراتژی آنها برای اعتبارزدایی از خیابان هم القای وحشت از آینده اعتراض است. آنها مردم را از سوریه‌ای شدن ایران می‌ترسانند.

بار دیگر خون مظلومی ریخته شد و جنایتی دیگر در زندان فشافویه رقم خورد. خبر ظاهرا کوتاه بود : ” جوان شجاع علیرضا شیر محمدعلی که به دلیل فعالیت سیاسی در فضای‌مجازی، زندانی شده بود در زندان فشافویه به قتل رسید “. متاسفانه لجنزار جمهوری اسلامی آنقدر آلودگی دارد که بسیاری از تباهی ها تحت الشعاع قرار می گیرد و آنگونه که باید و شاید به آن پرداخته نمی شود. جان باختن شهید مظلوم شیر محمد علی نیز مشمول همین‌امر شد ؛ ضمن آنکه عدم وابستگی حزبی و گروهی او نیز بر عدم انعکاس شایسته خبر، تاثیر داشت. البته برخی فعالان فضای مجازی، نسبت به این‌ شهید و خانواده او انجام‌ وظیفه کردند اما نگارنده مایل است از زاویه‌ای دیگر به این‌مسئله بپردازد.

در سال‌های اخیر، مدل‌های متفاوت از قهرمان‌سازی را از سوی این طیف شاهد بوده‌ایم. در ماجرای کشته‌شدن محسن حججی در سوریه نیز شاهد بودیم. در حالی که قبلاً در جنگ سوریه، برخی نیروهای نظامی ایران توسط داعش یا نیروهای مخالف بشار اسد سر بریده شده بودند، کشته‌شدن محسن حججی در یک مقطع خاص به شدت مورد توجه رسانه‌ها و مقام های حکومتی قرار گرفت. در این دوره خاص، با وجود گذشت چهارسال از جنگ، تعداد کشته‌های نیروهای وابسته به ایران به طور غیرمعمولی افزایش یافته بود و نیاز به یک تبلیغات گسترده برای تحت پوشش قرار دادن آن حس می‌شد. این تبلیغات با شبیه‌سازی تاریخی کشته‌شدن محسن حججی با وقایع کربلا شروع شد و در نهایت به ساخت یک آرامگاه برای او ختم شد.