اتهام افکنی علیه رسانه هایی که به تدریج‌ پا می‌گیرند – و ممکن است ضعف ‌هایی داشته باشند – خواسته رهبر جمهوری اسلامی است.‌چه کسی گفته حضور فلان چهره اصلاح‌طلب در سیمای رسوای جمهوری اسلامی بلامانع است اما استفاده براندازان از معدود رسانه‌هایی که عامل پروپاگاندای نظام‌ نیستند قبیح است؟ با کدام‌ منطق ، حضور دائم‌ دهها اصلاح‌طلب در رسانه وابسته به فلان دولت مکار غربی، جهاد مقدس است و حضور یک‌ برانداز در رسانه‌ای که ممکن است به کشور دیگری نزدیک‌ باشد، وطن‌فروشی؟ اگر قرار بر شرمندگی باشد اصلاح‌طلبان و شرکای حکومتی آنها باید خجالت زده باشند نه کسانی که به مردم‌ پیوسته‌اند و آزادی کشور از ضدایرانی‌ترین‌ حکومت تاریخ ایران را مطالبه می‌کنند. اندکی تامل لطفا!    

قرار گرفتن میهن بر روی ریل درست که منجر به بهبود مستمر ولو با گام های آهسته شود، نیازمند کنارگذاشتن این رویکرد غلط تاریخی و پیدا کردن فرمول هایی است که دنبال رفوکاری وسرهم بندی نیست و ظرفیت های موثری در حل منازعات با تبیین درست از مشکلات ارائه می دهد و از همه مهمتر نقطه عزیمت آنها پذیرش تکثر نیروها و ارائه راه حل با توجه به این واقعیت است نه اینکه آنها را نادیده بگیرد و با اتکا به جامعه توده ای و روش های پوپولیستی  به تصورات آرزواندیشانه دل ببندد. هدف نهایی باید مقصد درست باشد نه اینکه فقط از شر موجود خلاص شد و ابهامات پیرامون آینده را به دست قضا و قدر و خوشبینی های ساده انگارانه سپرد.

شاید نیروها و گروه‌های سیاسی وجود داشته باشند که با روند مشهور شدن افراد از طریق سخنان جنجالی و تعجب‌برانگیز مشکلی نداشته و در عمل آن را تبلیغ کنند. در میان‌مدت، شهرت کسب شده و توان تاثیرگذاری به سود آنها است اما این تمام ماجرا نیست. وقتی رقابت شهرت و تاثیرگذاری به این روش داغ شد، جریان‌ها و گروه‌های دیگری هستند که حاضرند سخنان و مواضعی بسیار جنجالی‌تر و شگفت‌آورتری را ابراز کنند تا مشهور شوند و وقتی به شهرت و توان الگو شدن دست پیدا کردند، دیگر شما تنها الگوی موجود نخواهید بود و باید دائما تلاش کنید تا اعتبار و مقبولیت تازه‌واردان را زیر سوال ببرید تا جامعه به ناکجاآبادهای مطلوب آنها کشیده نشود.

اصلاح طلبان عمدتا با حضور تحکیم در حرکت اعتراضی ۱۸ تیر موافق نبودند. آقای سعید حجاریان که فقط حرف خود را نمی زد در شب جمعه ۱۸ تیر  در ساختمان تحکیم حضور یافت و وارد مذاکره شد تا شورای مرکزی تحکیم را قانع سازد که وارد ماجرا نشده و برنامه ای اعلام نکند. استدلال ایشان این بود که تحکیم توان مدیریت فضا را ندارد و در نهایت قربانی آشوب و هرج و مرج حاکم بر فضا می شود. اما دفتر تحکیم وحدت استدلال های ایشان را نپذیرفت و مستقل از نتیجه مسئولیت خود را یادآور شد. هدف گذاری تحکیم معطوف به مسئولیت و وظیفه اخلاقی بود نه لزوما نتیجه. بدین‌ترتیب در نهایت با مصوبه شورای تهران برنامه تحصن تحکیم در روز ۲۰ تیر در کوی دانشگاه تهران اعلام شد.

از طرف دیگر، اصلاح‌طلبان نیز امید را یکی از محوری‌ترین واژه‌های ادبیات سیاسی‌شان می‌دانند. نام‌گذاری دولت روحانی به‌عنوان «تدبیر و امید»، خود نشان می‌دهد که چقدر اصلاح‌طلبان روی واژه امید و از طریق آن، جذب حامی سیاسی حساب باز کرده بودند. اما چالش عمده اصلاح‌طلبان، تناقض آشکار وضع کنونی زندگی مردم با شعارهای امیدبخش آنها است. در واقع برای مخاطب اصلاح‌طلبان این پرسش اساسی پیش می‌آید که به راستی به چه چیزی باید امیدوار باقی ماند؟ به شیوه‌های مدیریتی اصلاح‌طلبان؟ به مبارزه با فساد؟ به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی؟ به رشد و شکوفایی اقتصادی؟ به روابط صلح‌آمیز و سودمند با کشورهای جهان؟ اگر ذره‌ای فکر می‌کنید که باید همچنان به این شیوه امیدوار بود، آیا یک دلیل برای این امید قابل ارائه است؟!