امیرارجمند ضمن حمایت قاطع از انتخاب مجدد روحانی، در توییتر خود نوشت: «همه هوادران ⁧جنبش سبز⁩ از ⁧روحانی⁩ برای کمک به تحقق حقوق همه ایرانیان با همه تنوع آن درمقابل نماینده ارتجاع و تشنج‌آفرینی قاطعانه حمایت کنیم.» مواضع امیرارجمند بین سال‌های ۹۲ تا ۹۶ نشان می‌دهد که او آگاهانه ایدئولوژی انتخاباتی اصلاح‌طلبان که همان انتخاب بین بد و بدتر است را پذیرفته و قاطعانه از آن حمایت کرده است اما پس از گذشت کمتر از دو سال از انتخاب دوباره روحانی به اشتباه خویش پی برده و تحلیلش از مشی اصلاح‌طلبان و حکومت تغییر کرده است. به نظر نویسنده این متن، باید از هرگونه تغییر به سمت احقاق حقوق مردم استقبال و همگان را تشویق کرد تا صف خود را از حکومت جمهوری اسلامی و اصلاح‌طلبان حامی آن جدا کنند اما این تغییر باید با شرایطی همراه شود تا مخاطب بتواند مواضع تغییرکرده و جدید را پذیرفته و به آن اعتماد کند.

این رویکرد بیشتر تداعی‌گر « توپ در میدان حریف انداختن» است. با توجه به اوج‌گیری فشار اقتصادی در ایران، مقامات جمهوری اسلامی تلاش می‌کنند بار اشتباه خود را به گردن دیگری بخصوص جریان دولت بیاندازند. ذوالنور و دارودسته سپاهی‌ها در مجلس تلاش دارند اشتباهات رهبر جمهوری اسلامی در امروز ایران را کم‌رنگ نشان دهند و به همین دلیل در این طرح ۱۴ محوری تمرکز بر بحث اقتصادی کردند تا بگویند عامل این اتفاقات «دولت» است. صدالبته دولت نقش مهمی داشته است اما نظام حکومت جمهوری‌اسلامی بر پایه ریاست‌جمهوری نیست و در اصل در پایه ولایت‌مطلقه‌فقیه است و در نتیجه آنچه امروز این را تجربه می‌شود نتیجه خواست شخص اول مملکت یعنی سیدعلی خامنه‌ای است.

در سرزمینی که «طرح سلامت عمومی» به خاطر کمبود بودجه حذف می‌شود و مسئولان به بیماران توصیه می‌کنند «به جای فیزیوتراپی؛ خودتان بمالید!»، ما امامان جمعه‌ای داریم که مانند سالهای دور، هنوز مخفیانه برای چکاپ و درمان به بهترین بیمارستان‌های انگلستان و اروپا می‌روند و میلیاردها تومان از «خمس و زکات همان مردم مذهبی» را صرف سلامتی و تقویت بنیه و قوای خود می‌کنند، «باشد که همینجا بهشتی زندگی کنند!». در معامله‌ای بین آن هموطنان مذهبی با این روحانیان حکومتی، هر دو طرف به بهشت‌هایی در این دنیا و آخرت می‌رسند و به «جهنمی» که کنار گوش آنها در شهرها و روستاهای اطراف برپاست و به فقر و بیماری و نداری که دسته دسته دلبندان مردم را قربانی می‌کند، توجهی ندارند! آیا خدا بر این سرزمین گذری و نظری خواهد کرد؟ من تردید دارم!

جنبش فرشگرد, علیرغم کاستی های آن, احترام قائلم. همانگونه که برای همه مبارزین صرفنظر از سن و جنسیت و قومیت و دین و مذهب و ایدئولوژی و غیره احترام قائلم. انتقاد همیشگی نگارنده علاوه بر احتراز از گذشته گرایی افراطی, بر روی این نکته بوده که نباید گسل و انشقاق جدیدی در بین اپوزیسیون و ملت ایران بوجود آورد. به اندازه کافی گسل و شکاف در بین اپوزیسیون وجود دارد, گسل های جناحی, سیاسی, ایدئولوژیکی, جمهوریخواهی, مشروطه خواهی, چپ, راست, ملی, قومی و غیره. بوجود آوردن یک شکاف دیگر بر مبنای نسل یا سن, نه تنها کمکی به همگرایی و انسجام ملی نمی کند, که برعکس باعث پراکندگی و فراپاشی بیشتر می شود که در نهایت به نفع جمهوری اسلامی است.

‌این وضعیت را با تحریم‌هایی که می‌خواهد کمر جمهوری اسلامی را زیر فشار خم کند گره بزنید تا به عمق بحران پی ببرید. درآمد جمهوری اسلامی روزبه‌روز تحلیل می‌رود و بخشی از درآمد روبه‌کاهشش را هم باید خرج دور زدن تحریم‌ها کند. کاهش درآمد از یک سو منجر به بروز مشکلات در راضی نگه داشتن متحدان خارجی و داخلی خواهد شد و از سوی دیگر توان پرداختن به مطالبات روبه‌افزایش مردم را کاهش می‌دهد.بحران چهارگانه جمهوری اسلامی مارپیچی از اعتراض و سرکوب را به‌وجود آورده است که در آن بحران اعتراض می‌آفریند، اعتراض سرکوب را به همراه دارد، سرکوب باعث خشم بیشتر و اعتراض بیشتر می‌شود و اعتراض بیشتر سرکوب گسترده‌تر را در پی دارد. مادامی که هیچ برنامه‌ای برای هدایت اعتراض‌ها و فشار بر جمهوری اسلامی بر مسئله آزادی و حقوق بشر  وجود نداشته باشد، این مارپیچ می‌تواند تا سال‌ها ادامه پیدا کند.