در کشاکش نبرد بین جریان‌های سیاسی مختلف بین دو خط دفاع از جمهوری اسلامی و مبارزه با آن، مفهوم «امید» در ظاهر کلیدواژه مشترکی بین این جریان‌ها است که در واقع و برخلاف ظاهر آن، حامل معانی کاملا متفاوتی است.
در یک سمت، بخش بیشتر ولایی جمهوری اسلامی هیچ حرف امیدبخشی در زمینه امید دادن به مخاطبانش ندارد مگر آنکه با ساختن فضای ذهنی کاذب برای آنها، نوعی امید مصنوعی و کاذب را که هیچ ضرورتی هم ندارد، به جامعه هدفش تزریق کند. جمهوری اسلامی، نظامی که در عرصه‌های متعدد با بحران دست و پنجه نرم می‌کند، صرف ادامه حیاتش را پیروزی می‌داند. حال چنین نظامی چه امیدی را باید در دل حامیانش برانگیزد؟ امید به شکست دشمن و پیروزی جهانی در برابر مستکبران جهان. این، امیدی کاذب و خالی از حقیقتی است که با تنفس مصنوعی مدام به جامعه پمپاژ می‌شود و از آنجاکه در زمینه برآوردن این امید، شکست از پی شکست آمده است، امیدوار نگه داشتن حامیان پروژه طاقت‌فرسایی است که نظام هزینه‌اش را شیوه‌های گوناگون می‌دهد.
از طرف دیگر، اصلاح‌طلبان نیز امید را یکی از محوری‌ترین واژه‌های ادبیات سیاسی‌شان می‌دانند. نام‌گذاری دولت روحانی به‌عنوان «تدبیر و امید»، خود نشان می‌دهد که چقدر اصلاح‌طلبان روی واژه امید و از طریق آن، جذب حامی سیاسی حساب باز کرده بودند. اما چالش عمده اصلاح‌طلبان، تناقض آشکار وضع کنونی زندگی مردم با شعارهای امیدبخش آنها است. در واقع برای مخاطب اصلاح‌طلبان این پرسش اساسی پیش می‌آید که به راستی به چه چیزی باید امیدوار باقی ماند؟ به شیوه‌های مدیریتی اصلاح‌طلبان؟ به مبارزه با فساد؟ به آزادی‌های سیاسی و اجتماعی؟ به رشد و شکوفایی اقتصادی؟ به روابط صلح‌آمیز و سودمند با کشورهای جهان؟ اگر ذره‌ای فکر می‌کنید که باید همچنان به این شیوه امیدوار بود، آیا یک دلیل برای این امید قابل ارائه است؟!
می‌بینیم که جریان‌های سیاسی داخل نظام چگونه در امیدوار نگه داشتن حامیانشان با چالش و دشواری روبه‌رو هستند. اما جریان‌های سیاسی مخالف جمهوری اسلامی در امید بخشیدن به مخاطبشان چه مشکلاتی دارند؟ مخالفان جمهوری اسلامی هنوز در مسیر مبارزه هستند و به‌همین دلیل، مخاطب آنها با سعه‌صدر و صبر بیشتری به عملکرد آنها نگاه می‌کند. اما درنهایت، امیدوار نگه داشتن حامیان تغییر جمهوری اسلامی، کار دشواری است که نیاز به بررسی‌های دقیق و دقت در تعیین هدف‌های کوتاه‌مدت، میانی و بلندمدت دارد.
برنامه داشتن و ارائه راه‌کار برای مشکلات کنونی مردم و به‌طور کلی اطمینان دادن به مخاطبان که هر گامی که اپوزسیون برمی‌دارد محصول تلاش و خرد جمعی است که به مرحله‌های پس از آن فکر شده است، در امیدوار کردن مردم به تغییر جمهوری اسلامی بسیار موثر است. اگر بدون طرح و برنامه و فقط با طرح شعارهای کلی از مردم بخواهیم با ما همراهی کنند، آرام‌آرام امیدشان را بر باد خواهیم داد.
هم‌چنین حرکت به سمت اتحاد و همکاری بین نیروها و گروه‌های مختلف اپوزسیون نیز یکی دیگر از نشانه‌های امیدبخشی به مردم است. وقتی مردمی که زیر فشارهای طاقت‌فرسا در حال مبارزه با جمهوری اسلامی هستند ببینند که نیروهای اپوزسیون با خودمحوری بر طبل تفرقه و جدایی می‌کوبند و حاضر نیستند از برج عاج خود پایین بیایند، امیدشان کم‌تر و کم‌تر شده و به سردی خواهد گرایید.
#اپوزیسیون #دیدگاهنو #حسینترکاشوند #دولت #شعارامید #اصلاحات #جمهوریاسلامی